νῦν δ ̓ ἐκτὸς οἴκων κἀπὶ γῆς ἄλλης φυγὰς
κακῶς ἀπώλου, σῆς κασιγνήτης δίχα.
κοὔτ ̓ ἐν φίλαισι χερσὶν ἡ τάλαιν' ἐγὼ
λουτροῖς σ' ἐκόσμησ ̓ οὔτε παμφλέκτου πυρὸς
ἀνειλόμην, ὡς εἰκὸς, ἄθλιον βάρος.
ἀλλ' ἐν ξέναισι χερσὶ κηδευθεὶς τάλας
σμικρὸς προσήκεις ὄγκος ἐν σμικρῷ κύτει.

(δ) οὔτε γὰρ ὁ τὰν Κρῖσαν

βούνομον ἔχων ἀκτὰν

παῖς ̓Αγαμεμνονίδας ἀπερίτροπος,

οὔθ ̓ ὁ παρὰ τὸν ̓Αχέροντα θεὸς ἀνάσσων.

ΗΛΕΚΤΡΑ

ἀλλ' ἐμὲ μὲν ὁ πολὺς ἀπολέλοιπεν ἤδη
βίοτος ἀνέλπιστος, οὐδ ̓ ἔτ ̓ ἀρκῶ
ἅτις ἄνευ τοκέων κατατάκομαι,
ἆς φίλος οὔτις ἀνὴρ ὑπερίσταται,
ἀλλ ̓ ὑπερεί τις ἔποικος ἀναξία

οἰκονομῷ θαλάμους πατρὸς, ὧδε μὲν
ἀεικεῖ σὺν στολᾷ,

κεναῖς δ ̓ ἀμφίσταμαι τραπέζαις.

ΧΟΡΟΣ

οἰκτρὰ μὲν νόστοις αὐλὰ,

οἰκτρὰ δ ̓ ἐν κοίταις πατρῴαις
ὅτε οἱ παγχάλκων ἀνταία
γενύων ὡρμάθη πλαγά.

δόλος ἦν ὁ φράσας, ἔρος ὁ κτείνας,
δεινὰν δεινῶς προφυτεύσαντες
μορφὰν εἶτ ̓ οὖν θεὸς εἴτε βροτῶν
ἦν ὁ ταῦτα πράσσων.

(c) Τί οὖν ποτ' αἴτιον, θαυμάζετ ̓ ἴσως, τοῦ καὶ τοὺς Ολυνθίους καὶ τοὺς Ερετριεῖς καὶ τοὺς Ωρείτας ἥδιον πρὸς τοὺς ὑπὲρ Φιλίππου λέγοντας ἔχειν ἢ τοὺς ὑπὲρ ἑαυτῶν ; ὅπερ καὶ παρ' ὑμῖν, ὅτι τοῖς μὲν

ὑπερ τοῦ βελτίστου λέγουσιν οὐδὲ βουλομένοις ἔνεστιν ἐνίοτε πρὸς χάριν οὐδὲν εἰπεῖν· τὰ γὰρ πράγματ' ἀνάγκη σκοπεῖν ὅπως σωθήσεται· οἱ δ ̓ ἐν αὐτοῖς οἷς χαρίζονται Φιλίππῳ συμπράττουσιν. εἰσφέρειν ἐκέλευον, οἱ δ ̓ οὐδὲν δεῖν ἔφασαν πολεμεῖν καὶ μὴ πιστεύειν, οἱ δ ̓ ἄγειν εἰρήνην, ἕως ἐγκατελήφθησαν. τἄλλα τὸν αὐτὸν τρόπον οἶμαι πάνθ', ἵνα μὴ καθ ̓ ἕκαστα λέγω· οἱ μέν, ἐφ ̓ οἷς χαριοῦνται, ταῦτ' ἔλεγον, οἱ δ ̓ ἐξ ὧν ἔμελλον σωθήσεσθαι. πολλὰ δὲ καὶ τὰ τελευταῖα οὐχ οὕτως οὔτε πρὸς χάριν οὔτε δι' ἄγνοιαν οἱ πολλοὶ προΐεντο, ἀλλ ̓ ὑποκατακλινόμενοι, ἐπειδὴ τοῖς ὅλοις ἡττᾶσθαι ἐνόμιζον.

(α) Ηπειον μέντοι τὴν μεταξύ πόλιν Ηραίας καὶ Μακίστου ἠξίουν οἱ Ἠλεῖοι ἔχειν πρίασθαι γὰρ ἔφασαν τὴν χώραν ἅπασαν παρὰ τῶν τότε ἐχόντων τὴν πόλιν τριάκοντα ταλάντων, καὶ τἀργύριον δεδωκέναι. οἱ δὲ Λακεδαιμόνιοι γνόντες μηδὲν δικαι ότερον εἶναι βίᾳ πριαμένους ἢ ἀφελομένους παρὰ τῶν ἡττόνων λαμβάνειν, ἀφιέναι καὶ ταύτην ἠνάγκασαν τοῦ μέντοι προεστάναι τοῦ Διὸς τοῦ Ὀλυμπίου ἱεροῦ, καίπερ οὐκ ἀρχαίου Ηλείοις ὄντος, οὐκ ἀπήλασαν. αὐτούς, νομίζοντες τοὺς ἀντιποιουμένους χωρίτας εἶναι καὶ οὐχ ἱκανοὺς προεστάναι. τούτων δὲ συγχωρηθέντων εἰρήνη τε γίγνεται καὶ συμμαχία Ἠλείων πρὸς Λακεδαιμονίους. καὶ οὕτω μὲν δὴ ὁ Λακεδαιμονίων καὶ Ἠλείων πόλεμος ἔληξεν.

2. Parse ἀπώλου, γεγηθός, ὁρῶσα, τεθνάτω, ὑπέρσχῃ, ὤλισθε.

3. Explain περὶ θανάτου κρίνεσθαι—τά δέκα ἀφ' ἥβης— δεδεμένος τὸ χεῖρε καὶ τὸν τράχηλον ἐν κλοιῷχορηγὸν ἔχοντες Φίλιππον—τυμβεῦσαι χοάςἄνακτ' ̓Αμφιάρεων ἕρκεσιν κρυφθέντα γυναικῶν— κάρα προβάλλων ἱππικῶν ὀχημάτων.

Β 2

4. Narrate briefly the events that led to the delivery of the third Philippic.

5. Explain the syntax of the words underlined in— (α) ἐκ τῶ θαλάμω ἐξελάσας.

σε

τοσοῦτο μόνον διαμαρτυράμενος καὶ πρὸς Διὸς καὶ θεῶν ἀναμιμνήσκεσθε) ὅτι ταῦτα οὔτ ̓ οἶδα οὔτε κοινωνῶ, προσέθηκα δὲ ὡς οὐδὲ προσδοκῶ. τραχέως δ' ὑμῶν τῷ μηδὲ προσδοκᾶν σχόντων, “ καὶ ὅπως γε, ὦ ἄνδρες Αθηναῖοι,” ἔφην “ ἄν τι τούτων γίγνηται, τούτους ἐπαινέσεσθε καὶ τιμήσετε καὶ στεφανώσετε, ἐμὲ δὲ μή. καὶ μέντοι κἄν τι τῶν ἐναντίων, ὅπως τούτοις ὀργιεῖσθε· ἐγὼ δ ̓ ἀφίσταμαι.” “ μὴ νῦν,” ὑπολαβὼν ἔφη Αἰσχίνης ουτοσί, “ μὴ νῦν ἀφίστ τασο, ἀλλ ̓ ὅπως τότε μὴ προσποιήσει.” νὴ Δία, ἢ ἀδικήσω γ ̓, ἔφην. ἐπαναστὰς δ' ὁ Φιλοκράτης μάλα ὑβριστικῶς “οὐδὲν ἔφη “ θαυμαστόν, ὦ ἄνδρες Αθηναῖοι, μὴ ταὐτὰ ἐμοὶ καὶ Δημοσθένει δοκεῖν' οὗτος μὲν γὰρ ὕδωρ ἐγὼ δὲ οἶνον πίνω.” καὶ ὑμεῖς ἐγελᾶτε.

LATIN.-PART I. (TRANSLATION.)

Professor Tucker and Mr. Tubbs.

1. Translate, with brief marginal notes explanatory of grammatical or other difficulties

(a) Heus, etiam mensas consumimus! inquit Iulus,

Nec plura, adludens. Ea vox audita laborum
Prima tulit finem, primamque loquentis ab ore
Eripuit pater, ac stupefactus numine pressit.
Continuo, Salve fatis mihi debita Tellus,
Vosque, ait, o fidi Troiae salvete Penates:
Hic domus, haec patria est. Genitor mihi talia

namque,

Nunc repeto, Anchises fatorum arcana reliquit :
Cum te, nate, fames ignota ad litora vectum
Accisis coget dapibus consumere mensas,
Tum sperare
domos defessus ibique memento
Prima locare manu molirique aggere tecta.
Haec erat illa fames: haec nos suprema
manebat,

Exitiis positura modum.

(b) Hic iuvenis primam ante aciem stridente sagitta, Natorum Tyrrhi fuerat qui maximus, Almo, Sternitur; haesit enim sub gutture volnus et udae

Vocis iter tenuemque inclusit sanguine vitam.
Corpora multa virum circa, seniorque Galaesus,
Dum paci medium se offert, iustissimus unus
Qui fuit Ausoniisque olim ditissimus arvis:
Quinque greges illi balantum, quina redibant
Armenta, et terram centum vertebat aratris.

(c) Quod cum dicit, non attendit eum, qui patefecerit, hoc curasse, ut id omnes viderent, quod antea fuisset occultum. Quare ista coniuratio, si patefacta per me est, tam patet Hortensio quam mihi. Quem cum videas, hoc honore auctoritate virtute consilio praeditum, non dubitasse quin innocentem P. Sullam defenderet, quaero cur, qui aditus ad causam Hortensio patuerit, mihi interclusus esse debuerit: quaero illud etiam, si me, qui defendo, reprehendendum putas esse, quid tandem de his existimes summis viris et clarissimis civibus, quorum studio et dignitate celebrari hoc iudicium, ornari causam, defendi huius innocentiam vides. Non enim una ratio est defensionis, ea quae posita est in oratione omnes, qui adsunt, qui laborant, qui salvom volunt, pro sua parte atque auctoritate defendunt.

(d) Atque in ea re per L. Caecilium Sulla accusatur, in qua re est uterque laudandus, primum Caecilius, qui si id promulgavit, in quo res iudicatas videatur voluisse rescindere, ut restitueretur Sulla, recte reprehendis; status enim rei publicae maxime iudicatis rebus continetur, neque ego tantum fraterno amori dandum arbitror, ut quisquam, dum saluti suorum consulat, communem relinquat. At nihil de iudicio ferebat, sed poenam ambitus eam referebat, quae fuerat nuper, superioribus legibus constituta; itaque hac rogatione non iudicum sententia, sed legis vitium corrigebatur. Nemo iudicium reprehendit, cum de poena queritur, sed legem; damnatio est enim iudicum, quae manebat, poena legis, quae levabatur. (e) Me dulces dominae Musa Licymniae Cantus, me voluit dicere lucidum Fulgentes oculos et bene mutuis

Fidum pectus amoribus;