Porticibus circum, et candenti cincta coronâ
Villarum longè nitido consurgere dorso,
Antiquamve dem, et veteres præferre Cupressus Mirabor, tectisque super pendentia tecta.
OF SIGNIOR ABBATE BUONDELMONTE,
SPESSO Amor sotto la forma
D'amistà ride, e s'asconde :
Poi si mischia, e si confonde
Con lo sdegno, e col rancor.
In Pietade ei si trasforma;
Par trastullo, e par dispetto:
Mà nel suo diverso aspetto
Sempr'egli, è l'istesso Amor.
Lusit amicitia interdum velatus amictu,
Et benè compositâ veste fefellit Amor.
Mox iræ assumpsit cultus, faciemque minantem,
Inque odium versus, versus et in lacrymas;
Ludentem fuge, nec lacrymanti, aut crede furenti;
Idem est dissimili semper in ore Deus.
WRITTEN IN THE ALBUM OF THE GRANDE CHARTREUSE,
In Dauphiny, August 1741.
Оn Tu, severi Religio loci,
Quocunque gaudes nomine (non leve
Nativa nam certè fluenta
Numen habet, veteresque sylvas;
Præsentiorem et conspicimus Deum
Per invias rupes, fera per juga,
Clivosque præruptos, sonantes
Inter aquas, nemorumque noctem;
Quàm si repostus sub trabe citreâ
Fulgeret auro, et Phidiacâ manu)
Salve vocanti ritè, fesso et
Da placidam juveni quietem.
Quod si invidendis sedibus, et frui
Fortuna sacrâ lege silentii
Vetat volentem, me resorbens In medios violenta fluctus : Saltem remoto des, Pater, angulo Horas senectæ ducere liberas; Tutumque vulgari tumultu Surripias, hominumque curis.
FROM SOPHONISBA TO MASSINISSA.
EGREGIUM accipio promissi Munus amoris,
Inque manu mortem, jam fruitura, fero:
Atque utinam citius mandasses, luce vel unâ ;
Transieram Stygios non inhonesta lacus.
Victoris nec passa toros, nova nupta, mariti,
Nec fueram fastus, Roma superba, tuos.
Scilicet hæc partem tibi, Massinissa, triumphi
Detractam, hæc pompæ jura minora suæ
Imputat, atque uxor quòd non tua pressa catenis,'
Objecta et sævæ plausibus urbis eo:
Quin tu pro tantis cepisti præmia factis,
Magnum Romanæ pignus amicitiæ!
Scipiade excuses, oro, si tardius utar
Munere. Non nimiùm vivere, crede, velim.
Parva mora est, breve sed tempus mea fama requi-
Detinet hæc animam cura suprema meam, [rit:
Quæ patriæ prodesse meæ Regina ferebar,
Inter Elisæas gloria prima nurus,
Ne videar flammæ nimis indulsisse secundæ,
Vel nimis hostiles extimuisse manus.
Fortunam atque annos liceat revocare priores,
Gaudiaque heu ! quantis nostra repensa malis.
Primitiasne tuas meministi atque arma Syphacis
Fusa, et per Tyrias ducta trophæa vias?
(Laudis at antiquæ forsan meminisse pigebit,
Quodque decus quondam causa ruboris erit.)
Tempus ego certe memini, felicia Pœnis
Quo te non puduit solvere vota deis;
Maniaque intrantem vidi: longo agmine duxit
Turba salutantum, purpureique patres.
Fœminea ante omnes longe admiratur euntem
Hæret et aspectu tota caterva tuo.
Jam flexi, regale decus, per colla capilli,
Jam decet ardenti fuscus in ore color!
Commendat frontis generosa modestia formam,
Seque cupit laudi surripuisse suæ.
Prima genas tenui signat vix flore juventas,
Et dextræ soli credimus esse virum.
Dum faciles gradiens oculos per singula jactas
(Seu rexit casus lumina, sive Venus)
In me (vel certè visum est) conversa morari
Sensi; virgineus perculit ora pudor.
Nescio quid vultum molle spirare tuendo,
Credideramque tuos lentius ire pedes.
Quærebam, juxta æqualis si dignior esset,
Quæ poterat visus detinuisse tuos :
Nulla fuit circum æqualis quæ dignior esset,
Asseruitque decus conscia forma suum.
Pompa finis erat. Totâ vix nocte quievi :
Sin premat invitæ lumina victa sopor,
Somnus habet pompas, eademque recursat imago;
Atque iterum hesterno munere victor ades.
INTENDED TO HAVE BEEN ENTITLED,
DE PRINCIPIIS COGITANDI,
LIBER PRIMUS. AD FAVONIUM.
UNDE Animus scire incipiat: quibus inchoet orsa
Principiis seriem rerum, tenuemque catenam
Mnemosyne Ratio unde rudi sub pectore tardum
Augeat imperium; et primum mortalibus ægris
Ira, Dolor, Metus, et Curæ nascantur inanes,
Hinc canere aggredior. Nec dedignare canentem,
O Decus! Angliacæ certe O lux altera gentis!
Si quà primus iter monstras, vestigia conor
Signare incertâ, tremulâque insistere plantâ.
Quin potius duc ipse (potes namque omnia) sanctum
Ad limen (si ritè adeo, si pectore puro,)
Obscure reserans Naturæ ingentia claustra.
Tu cæcas rerum causas, fontemque severum
Pande, Pater; tibi enim, tibi, veri magne Sacerdos,
Corda patent hominum, atque altæ penetralia
Tuque aures adhibe vacuas, facilesque, Favonî, (Quod tibi crescit opus) simplex nec despice carmen, Nec vatem: non illa leves primordia motus, [quid Quanquam parva, dabunt. Lætum vel amabile quicUsquam oritur, trahit hinc ortum; nec surgit að
Quin ea conspirent simul, eventusque secundent.
Hinc variæ vitaï artes, ac mollior usus,
Dulce et amicitiæ vinclum : Sapientia dia
Hinc roseum accendit lumen, vultuque sereno
Humanas aperit mentes, nova gaudia monstrans,
Deformesque fugat curas, vanosque timores:
Scilicet et rerum crescit pulcherrima Virtus.
Illa etiam, quæ te (mirùm) noctesque diesque
Assiduè fovet inspirans, linguamque sequentem
Temperat in numeros, atque horas mulcet inertes;
Aurea non aliâ se jactat origine Musa.
Principio, ut magnum fœdus Natura creatrix
Firmavit, tardis jussitque inolescere membris
Sublimes animas; tenebroso in carcere partem
Noluit ætheream longo torpere veterno :
Nec per se proprium passa exercere vigorem est,
Ne socia molis conjunctos sperneret artus,
Ponderis oblita, et cœlestis conscia flammæ.
Idcircò innumero ductu tremere undique fibras
Nervorum instituit: tum toto corpore miscens
Implicuit latè ramos, et sensile textum,
Implevitque humore suo (seu lympha vocanda,
Sive aura est) tenuis certè, atque levissima quædam
Vis versatur agens, parvosque infusa canales
Perfluit; assiduè externis quæ concita plagis,
Mobilis, incussique fidelis nuntia motûs,
Hinc indè accensâ contage relabitur usque
Ad superas hominis sedes, arcemque cerebri.
|