Usque dum, fulgore magis magis jam
Languido circum, variata nubes
Labitur Furtim, viridisque in umbras

Scena recessit.

O ego felix, vice si (nec unquam
Surgerem rursus) simili cadentem
Parca me lenis sineret quieto

Fallere Letho!

Multà flagranti radiisque cincto
Integris ah! quam nihil inviderem,
Cum Dei ardentes medius quadrigas

Sentit Olympus?

ALCAIC FRAGMENT.

O LACHRYMARUM fons, tenero sacros
Ducentium ortus ex animo; quater
Felix! in imo qui scatentem
Pectore te, pia Nympha, sensit.

LINES

ADDRESSED TO MR. WEST, FROM GENOA.

HORRIDOS tractus, Boreæque linquens
Rea Taurini fu era, molliorem

chor brumam, Genuæque amantes

Litora solves.

ELEGIAC VERSES,

OCCASIONED BY THE SIGHT OF THE PLAINS WHERE THE BATTLE OF TREBIA WAS FOUGHT.

QUA Trebiæ glaucas salices intersecat undâ,
Arvaque Romanis nobilitata malis.
Visus adhuc amnis veteri de clade rubere,
Et suspirantes ducere moestus aquas;
Maurorumque ala, et nigræ increbescere turmæ,
Et Pulsa Ausonidum ripa sonare fugå.

CARMEN.

AD C. FAVONIUM, ZEPHYRINUM.*

MATER rosarum, cui teneræ vigent
Auræ Favonî, cui Venus it comes
Lasciva, Nympharum choreis

Et volucrum celebrata cantu!
Dic, non inertum fallere quâ diem
Ainat sub umbrâ, seu sinit aureum
Dormire plectrum, seu retentat
Pierio Zephyrinus antro
Furore dulci plenus, et immemor
Reptantis inter frigora Tusculi
Umbrosa, vel colles Amici

Palladiæ superantis Albæ. Dilecta Fauno, et capripedum choris Pineta, testor vos, Anio minax

* Written by Mr. Gray immediately after his journey to Fres cati and the cascades of Tivoli, which he had described in a preceding letter to his friend Mr. West.

Quæcunque per clivos volutus

Præcipiti tremefecit amne, Illius altum Tibur, et sulæ Audîsse sylvas nomen amabiles, Illius et gratas Latinis

Naiasin ingeminâsse rupes: Nam me Latina Naiades uvidâ Vidêre ripâ, quà niveas levi Tam sæpe lavit rore plumas

Dulcè canens Venusinus ales;

Mirum! canenti conticuit nemus, Sacrique sontes, et retinent adhuc (Sic Musa jussit) saxa molles

Docta modos, veteresque lauri. Mirare nec tu me citharæ rudem Claudis laborantem numeris: loca Amoena, jucundumque ver incompositum docuere carmen : Hærent sub omni nam folio nigri Phœbea lucî (credite) somnia, Argutiusque et lympha et auræ Nescio quid solito loquuntur.

FRAGMENT OF A LATIN POEM.*

NEC procul infelix se tollit in æthera Gaurus,
Prospiciens vitreum. lugenti vertice pontum :
Tristior ille din, et veteri desuetus olivâ
Gaurus, pampineæque eheu jam nescius umbræ ;

*Sent by Mr. Gray to his friend West, with a reference to Sandys's Travels, book iv. pages 275, 277, and 278. A transla tion of this poem may be seen in the Gent. Mag. for July, 1775,

Horrendi tam sæva premit vicinia montis,
Attonitumque urget latus, exuritque ferentem.
Nam fama est olim, mediâ dum rura silebant
Nocte, Deo victa, et molli perfusa quiete,
Infremuisse æquor ponti, auditamque per omnes
Late tellurem surdùm immugire cavernas :
Quo sonitu nemora alta tremunt; tremit excita tuto
Parthenopea sinu, flammantisque ora Vesevi.
At subitò se aperire solum, vastosque recessus
Pandere sub pedibus, nigrâque voragine fauces;
Tum piceas cinerum glomerare sub æthere nubes
Vorticibus rapidis, ardentique imbre procellam.
Præcipites fugere feræ, perque avia longè
Sylvarum fugit pastor, juga per deserta,

Ah, miser! increpitans sæpè altâ voce per umbram
Nequicquam natos, creditque audire sequentes.
Atque ille excelso rupis de vertice solus
Respectans notasque domos, et dulcia regna,
Nil usquàm videt infelix præter mare tristi
Lumine percussum, et pallentes sulphure campos,
Fumumque, flammasque, rotataque turbine saxa.

Quin ubi detonuit fragor, et lux reddita cœlo ; Mæstos confluere agricolas, passuque videres Tandem iterum timido deserta requirere tecta : Sperantes, si forte oculis, si forte darentur Uxorum cineres, miserorumve ossa parentum (Tenuia, sed tanti saltem solatia luctus) Una colligere et justâ componere in urnâ. Uxorum nusquam cineres, nusquam ossa parentum (Spem miseram !) assuetosve Lares, aut rura videbunt.

Quippe ubi planities campi diffusa jacebat;

Mons novus: ille supercilium, frontemque favillâ Incanum ostentans, ambustis cautibus, æquor

Subjectum, stragemque suam, mæsta arva, minaci.
Despicit imperio, soloque in littore regnat.
Hinc infame loci nomen, multosque per annos
Immemor antiquæ laudis, nescire labores
Vomeris, et nullo tellus revirescere cultu.
Non avium colles, non carmine matutino
Pastorum resonare! adeò undique dirus habebat
Informes late horror agros saltusque vacantes.
Sæpius et longè detorquens navita proram
Monstrabat digito littus, sævæque revolvens
Funera narrabat noctis, veteremque ruinam.
Montis adhuc facies manet hirta atque aspera
saxis:

Sed furor extinctus jamdudum, et flamma quievit,
Quæ nascenti aderat; seu fortè bituminis atri
Defluxere olìm rivi, atque effœta lacuna
Pabula sufficere ardori, viresque recusat;
Sive in visceribus meditans incendia jam nunc
(Horrendùm) arcanis glomerat genti esse futuræ
Exitio, sparsos tacitusque recolligit ignes.

Raro per clivos haud secius ordine vidi Canescentem oleam: longum post tempus amicti Vite virent tumuli; patriamque revisere gaudens Bacchus in assuetis tenerum caput exerit arvis Vix tandem, infidoque audet se credere cœlo.

A FARWELL TO FLORENCE.

*Он Fæsulæ amœna

Frigoribus juga, nec nimiùm spirantibus auris!
Alma quibus Tusci Pallas decus Appennini
Esse dedit, glaucaque suâ canescere sylvâ!
Non ego vos posthàc Arni de valle videbo