Sed tamen à nostro meruisti carmine laudes
Fama, bonum quo non aliud veracius ullum,
Nobis digna cani, nec te memorasse pigebit
Carmine tam longo; servati scilicet Angli
Officiis, vaga diva, tuis, tibi reddimus æqua.
Te Deus, æternos motu qui temperat ignes,
Fulmine præmisso alloquitur, terrâque tremente :
Fama siles? an te latet impia Papistarum
Conjurata cohors in meque meosque Britannos,
Et nova sceptrigero cædes meditata Iacobo ?
Nec plura, illa statim sensit mandata Tonantis,
Et satis ante fugax stridentes induit alas,
Induit et variis exilia corpora plumis;

Dextra tubam gestat Temesæo ex ære sonoram.
Nec mora, jam pennis cedentes remigat auras,
Atque parum est cursu celeres prævertere nubes,
Jam ventos, jam solis equos post terga reliquit :
Et primo Angliacas, solito de more, per urbes
Ambiguas voces, incertaque murmura spargit,
Mox arguta dolos, et detestabile vulgat
Proditionis opus, nec non facta horrida dictu,
Authoresque addit sceleris, nec garrula cæcis
Insidiis loca structa silet; stupuere relatis,
Et pariter juvenes, pariter tremuere puellæ,
Effoetique senes pariter, tantæque ruinæ
Sensus ad ætatem subito penetraverat omnem.
Attamen interea populi miserescit ab alto
Æthereus pater, et crudelibus obstitit ausis
Papicolûm; capti pœnas raptantur ad acres ;
At pia thura Deo, et grati solvuntur honores;
Compita læta focis genialibus omnia fumant;
Turba choros juvenilis agit: Quintoque Novembris.
Nulla dies toto occurrit celebratior anno.

IN OBITUM PRÆSULIS ELIENSIS.

(Anno Etatis 17.)

ADHUC madentes rore squalebant genæ,
Et sicca nondum lumina

Adhuc liquentis imbre turgebant salis,
Quem nuper effudi pius,

Dum mosta charo justa persolvi rogo
Wintoniensis Præsulis.

Cum centilinguis Fama (proh! semper mali
Cladisque vera nuntia)

Spargit per urbes divitis Britanniæ,
Populosque Neptuno satos,
Cessisse morti, et ferreis sororibus

Te generis humani decus,

Qui rex sacrorum illâ fuisti in insulâ
Quæ nomen Anguillæ tenet.
Tunc inquietum pectus irâ protinus
Ebulliebat fervidâ,

Tumulis potentem sæpe devovens deam:
Nec vota Naso in Ibida

Concepit alto diriora pectore,
Graiusque vates parcius

Turpem Lycambis execratus est dolum,
Sponsamque Neobolen suam.

At ecce diras ipse dum fundo graves,

Et imprecor neci necem,

Audisse tales videor attonitus sonos

Leni, sub aurâ, flamine:

Cæcos furores pone, pone vitream
Bilemque et irritas minas,

Quid temerè violas non nocenda numina,
Subitoque ad iras percita?

Non est, ut arbitraris elusus miser,

Mors atra Noctis filia,

Erebóve patre creta, sive Erinnye,
Vastove nata sub Chao:
Ast illa cœlo missa stellato, Dei

Messes ubique colligit;
Animasque mole carneâ reconditas
In lucem et auras evocat;
Ut cum fugaces excitant Horæ diem
Themidos Jovisque filiæ ;

Et sempiterni ducit ad vultus patris ;
At justa raptat impios

Sub regna furvi luctuosa Tartari,
Sedesque subterraneas.

Hanc ut vocantem lætus audivi, cito
Foedum reliqui carcerem,
Volatilesque faustus inter milites

Ad astra sublimis feror:

Vates ut olim raptus ad cœlum senex
Auriga currus ignei.

Non me Bootis terruere lucidi

Sarraca tarda frigore, aut
Formidolosi Scorpionis brachia,
Non ensis Orion tuus.
Prætervolavi fulgidi solis globum,
Longéque sub pedibus deam
Vidi triformem, dum coërcebat suos
Frænis dracones aureis.
Erraticorum siderum per ordines,
Per lacteas vehor plagas,

Velocitatem sæpe miratus novam,
Donec nitentes ad fores

Ventum est Olympi, et regiam crystallinam, et

Stratum smaragdis atrium.

Sed hic tacebo, nam quis effari queat

Oriundus humano patre
Amoenitates illius loci? mihi
Sat est in æternum frui.

NATURAM NON PATI SENIUM.

HEU quàm perpetuis erroribus acta fatiscit
Avia mens hominum, tenebrisque immersa profundis
Edipodioniam volvit sub pectore noctem!
Quæ vesana suis metiri facta deorum

Audet, et incisas leges adamante perenni
Assimilare suis, nulloque solubile sæclo
Consilium fati perituris alligat horis.

Ergóne marcescet sulcantibus obsita rugis
Naturæ facies, et rerum publica mater
Omniparum contracta uterum sterilescet ab ævo?
Et se fassa senem malè certis passibus ibit
Sidereum tremebunda caput? num tetra vetustas
Annorumque æterna fames, squalorque situsque
Sidera vexabunt? an et insatiabile Tempus
Esuriet Cœlum, rapietque in viscera patrem ?
Heu, potuitne suas imprudens Jupiter arces
Hoc contra munîsse nefas, et Temporis isto
Exemisse malo, gyrosque dedisse perennes ?
Ergo erit ut quandoque sono dilapsa tremendo
Convexi tabulata ruant, atque obvius ictu
Stridat uterque polus, superâque ut Olympius aulâ
Decidat, horribilisque retectâ Gorgone Pallas;
Qualis in Ægeam proles Junonia Lemnon
Deturbata sacro cecidit de limine cœli ?
Tu quoque, Phoebe, tui casus imitabere nati
Præcipiti curru, subitâque ferere ruinâ
Pronus, et extinctâ fumabit lampade Nereus,
Et dabit attonito feralia sibila ponto.
Tunc etiam aërei divulsus sedibus Hæmi

Dissultabit apex, imoque allisa barathro
Terrebunt Stygium dejecta Ceraunia Ditem,
In superos quibus usus erat, fraternaque bella.

At Pater Omnipotens, fundatis fortius astris,
Consuluit rerum summæ, certoque peregit
Pondere fatorum lances, atque ordine summo
Singula perpetuum jussit servare tenorem.
Volvitur hinc lapsu mundi rota prima diurno;
Raptat et ambitos sociâ vertigine cœlos.
Tardior haud solito Saturnus, et acer ut olim
Fulmineum rutilat cristatâ casside Mavors.
Floridus æternùm Phoebus juvenile coruscat,
Nec fovet effoetas loca per declivia terras
Devexo temone Deus; sed semper amicâ
Luce potens, eadam currit per signa rotarum.
Surgit odoratis pariter formosus ab Indis
Ethereum pecus albenti qui cogit Olympo
Mane vocans, et serus agens in pascua cœli,
Temporis et gemino dispertit regna colore.
Fulget obitque vices alterno Delia cornu,
Coeruleumque ignem paribus complectitur ulnis.
Nec variant elementa fidem, solitoque fragore
Lurida perculsas jaculantur fulmina rupes.
Nec per inane furit leviori murmure Corus,
Stringit et armiferos æquali horrore Gelonos
Trux Aquilo, spiratque hyemem, nimbosque volutat.
Utque solet, Siculi diverberat ima Pelori

Rex maris, et raucâ circumstrepit æquora conchâ
Oceani Tubicen, nec vastâ mole minorem
Ægeona ferunt dorso Balearica cete.

Sed neque, Terra, tibi sæcli vigor ille vetusti
Priscus abest, servatque suum Narcissus odorem,
Et
puer ille suum tenet, et puer ille decorem,
Phoebe, tuusque et Cypri tuus; nec ditior olim