Pęcławski herbu Jastrzębiec, w Mazowszu. Bartło miej za Stefana Króla na Moskiewskiej expedycyi pod Pskowem mężnie stawał, zostawił synów Stanisława i Wojciecha rotmistrzów, Piotra, ten w batalji z Moskwą, poległ. Wawrzeńca i Krzysztofa. Wojciech podczaszy ziemi Czerskiej, dworzanin królewski i pułkownik, sędzia marszałkowski 1648. Krzysztof z Pęcławy. Zofia zakonnica w Sączu. Paweł żona jego Anna w roku 1499. Pęczelski herbu Pilawa, w Mazowszu. Jan z Pęczelic Pęczelski, którego córka Zofia, była za Balcerem Swiejkowskim sędzią Rawskim, której zmarłej 1678. na nagrobku w Rawie u 00. Augustyanów, przydano herb Pilawa. Stanisław podstoli Zakroczymski 1679. córka jego Teodora, której książkę przypisał Bart. Celejowicz. Pęczkowski herbu Grzymała, w Mazowszu. Jędrzej Pęczkowski poborca w Ciechanowskiem 1613. umarł 1643. Olbrycht w Czerskiej ziemi. Constit. fol. 47. Mikołaj Marcin 1632. Tomasz 1648. w Ciechanowskiem. N. miał za sobą Dorotę Łopacką chorążankę Zakroczymską. Wojciech Pęczkowski w r. 1778. stolnik Prasnyski. - W roku 1788. Jakób podczaszy, Piotr wojski. - Krasicki. Pęczyński herbu Roch. Tak ich piszą Okol. i Papr. Bartłomiej Pęczyński w ziemi Ciechanowskiej 1632. Erazm według Okolskiego Generalis Minor. de Observantia. Jednejże są dzielnicy z Ruszkowskiemi, co poznać z tego, co się tam mówić będzie. Pęgowski herbu Sulima, w Sieradzkiem województwie, widziałem ich nagrobek w Krakowie, i indziej z tym herbem. Jan Pęgowski w Ruskiem województwie 1648. Jędrzej scholastyk Sendomierski 1676. Pękalski herbu Odrowąż, piszą się z Malusz. Pękosławski herbu Abdank, od Pękosławic w Sendomierskiem województwie imienia nabyli. Grzegorz Pękosławski kuchmistrz koronny, 1547. na liscie Króla Augusta I. danym miastu Lwowskiemu. N. miał za sobą Marynę Korycińską. Stanisław starosta Sendomierski i Maryemburski, 1587. podpisał ustawy zjazdu Pokrzywnickiego. Constit. fol. 426. Od młodości w rycerskich dziełach doświadczony Jerzemu Jazłowieckiemu hetmanowi koronnemu, u Krasińskiego biskupa Krakowskiego, w tej był o meztwie swojem opinji, że gdy się Król Stefan na uskromienie Gdańszczanów z wojskiem wybierał, on go nad rotą swoją pieszą i konną przełożył, i nie oszukał się na nim: bo Król Stefan widząc nie lękliwe w nim serce, Latarnią szańcami opasaną, straży jego powierzył *). Tąż umysłu wspaniałością stawał, przeciwko Tatarom na Podolu, Moskwie pod Połockiem i Łukami godny rotmistrz; Król Stefan w zasługach Maryemburg i Askarad puścił mu w Inflanciech. Prokop poseł na konwokacyą 1587. Constit. fol. 418. i sędzia kapturowy Sendomierski. Constit. fol. 425. Maciej i Mikołaj poborcy w Sendomierskiem 1613. Uniwer. Pobor. i 1626. Constit. fol. 37. Mikołaj kasztelan Połaniecki, z sejmu 1690. deputowany na trybunał skarbowy. Constit. fol. 5. Marszałek sądów kapturowych Radomskich 1674. Jan pisarz grodzki Wieluński, komissarz z sejmu 1667. do granic. Constit. fol. 21. Józef 1674. Jan Pękosławski proboszcz Miechowski od roku 1483. do roku 1493. którego spuścił to probostwo, ale mu za herb przywłaszcza Dębno. Nakiel. fol. 545. Pękowski herbu Ostoja, w Krakowskiem niegdy województwie, luboć u Paprockiego o herb. omyłką Pękosławskiemi ich napisano. Z tych Pękowski Jakób sekretarz królewski, Jan župnik Krakowski, z Pękowic mila od Krakowa pisali się, atoli jako świadczy Baranowski już ten dom zszedł. Powinien być Pelikan stojący, w lewą tarczy obrócony, piersiami swojemi młode troje dzieci karmiący, na hełmie trzy pióra strusie. Okol. tom. 2 fol. 418. Paproc. o herb. fol. 673. Tego herbu przodek z wielką odwagą, i niemal *) Kroniki następującą o nim zamieszczają okoliczność: że gdy raz żwawo Królowi Stefanowi na sejmie opponował, a pochlebcy radzili Królowi żeby się mścił obelgi swojej sprawiedliwy Pan zamiast kary, wiedząc że starostwo Sendomierskie wakuje, obróciwszy się do Zamojskiego kanclerza rzekł: „detur Domino Penkoslavio." Piasecki w kronice swojej, także bardzo zaszczytnie o nim pisze. - Przypisek Krasickiego. utratą życia swego stawał przy hetmanie na wzór Pelikana, o którym powiadają, że dla wyżywienia dzieci swoich, swój żywot łoży: luboć Aldrovandus i nasz Ks. Cnapius, za zmyśloną rzecz mają Pelikanów. Inni rozumieją, że jest dwojaki rodzaj Pelikanów, jeden wodnych, którzy rybami żyją, drugi ziemnych, którzy wężami i innemi jadowitemi gadzinami się paszą. Patrz co o tem pisze Szentivani in Curios. Miscel. dec. 2. p. 1. dissert. 10. fol. 10. Tym się herbem szczycą we Francyi familie Pilareniorum Conusiorum, i Collegium Corporis Christi. Miastu zaś Łowiczowi za herb naznacza Theatrum Urbium lib. 6. fol. 51. dwa Pelikany do siebie obrócone, z skrzydłami rozpiętemi, piersi dla dzieci szarpiące, na tarczy czerwonej, Pelikana zaś i dzieci białe na wzgorku zielonym. Jan arcybiskup Uspaleński we Szwecyi, zakonu Kaznodziejskiego, zaraz z młodości do jarzma praw Boskich przyuczony, skoro się Ś. Jacek do Polski pokazał, on też ściślejszego życia chęcią uwiedziony, przyjął w Krakowie z rąk jego habit Dominikański, więc że się w nim niepospolity w rozmaitych cnotach postępek pokazał, S. Jacek na żniwo koło dusz ludzkich; wysłał go do Szwecyi w roku 1233. gdzie od wszystkich wdzięcznie przyjęty, i w ludziach wielki dla nieba zysk uczynił, i zakon swój rozmnożył, uprosiwszy od Jarlera arcybiskupa Upsaleńskiego, że konwent Dominikanów w Sigtunie fundował, w którym wiele ludzi zacnych, świat opuściwszy, na służbę się Boską poświęciło, Jan im był przykładem i pobudką do doskonałości; gdy się tedy sława cnót jego rozeszła, na Alboeńskie biskupstwo wyniesionym został, z tego posuniony na arcybiskupstwo Upsaleńskie: był albowiem mąż nie tylko nauką głęboką, i zakonnością zalecony, ale też czujny koło trzody sobie powierzonej pasterz, dzielny w promowowaniu chwały Boskiej, niespracowany w winnicy pańskiej operaryusz. W roku 1291. do Francyi do Anagnji pojechał, u Mikołaja IV. Papieża chcąc uprosić palliusz arcybiskupi, kędy go śmierć świątobliwa zastała ósmego dnia Września. Ciało jego z Francyi do Szwecyi sprowadzone, i w klasztorze Sigtuńskim ze czcią złożone, nie bez cudów, które Bóg względem zasług jego czynił. Pisali o nim Joannes Vastovius in Vite Aquilonia, Pruszcz w Fortecy, Kronika Dominikańska. Joan. Mag. lib. 18. histor. Got. c. 18. Baron. tom. 12. fol. 362. Kocieł, Herbowni. Miciński, Proszczewicz. Pelkin. Mikołaj Pelkin chorąży rajtarski, dla męztwa nobilitowany 1662. Constit. fol. 40. Pełczycki herbu Jastrzębiec, w Łęczyckiem województwie. Do tych rozumiem należą ci, co są w Brześciańskiem województwie, z tych był Leontius Pełczycki władyka Piński 1592. gorliwy o unią pasterz. Mikołaj 1632. r. brat jego Teodor. Pełka herbu Janina, w Lubelskiem województwie pisza się z Gołczwi. Okolski pisze Pełków herbu Lis, atoli to imię było, jednego z familiantów herbu Lis, a nie całej familji. Krzysztof Pełka mężny żołnierz. Mateusz w Krakowie zabity. Marcin i Jan w Krakowskiem 1705. Pełka herbu Jastrzębiec. Paprocki in Strom. o nich wyraźnie pisze, że są na wyższym Szląsku, z których jedni konsyliarzami, drudzy sędziami ziemskiemi bywali. Pełka herbu Mięszaniec, na Rusi. Adam Pełka 1648. Pełka marszałek nadworny koronny 1364. ale niewiem czy tego herbu. Zofia Jana Gruszeckiego żona. Pełka herbu Radwan, w ziemi Sanockiej. Pełka Zambar sędzia ziemski Sendomierski, exekutor testamentu Ludwika Króla 1371. Biel. Stanisław miał za sobą Annę Malgorzatę Leszczyńską, z tej syn Stanisław, pojął Chrząstowską, ta mu powiła córki dwie: Jadwigę najprzód Rojowską, a potem Leszczyńską: Zofią Hulanicką i synów pięciu: Stanisława, tego z Teresy Staniszewskiej potomstwo Adam, Barbara Błońska, Konstancya Gebułtowska, Petronella i Rozalia: Michała, ten z pierwszej żony Gintowtowny spłodził dwóch synów, z których jeden Felix, drugi Ludwik kanonik Gnieznieński: Jana tego z Krystyny Gebułtowskiej, syn Franciszek i córka Zofia Alexandra Romera małżonka: Józefa ten z Sylwestry Wojakowskiej zrodził dwóch synów, Alexandra i Jerzego, córkę Katarzynę Suchodolską, i Konstancyą: Jerzego, piąty to syn Stanisława z Chrząstowskiej, tego z Wasilkowskiej dzieci, Tomasz i Katarzyna. Adam Pełka kasztelan Małogoscki, które to krzesło posiadł roku 1764. umarł bezżenny r. 1779. siostry jego, N. za Brześciańskim, N. za Giebułtowskim, N. za Błońskim kasztelanem Sanockim. W r. 1778. Tomasz Pełka wojski Sanocki. - Krasicki. Pełnia herb, patrz Iwanicki. Pęperzyński herbu Radwan. O nich pisze Paproc. w Strom. Bartłomiej ale Pęperski, pleban Keyński, fundował w Kcynie 00. Karmelitów bosych. Pepłowski herbu Gozdawa. Przedtem domu tego gniazdo było księztwo Mazowieckie, gdzie przodek ich, dóbr nabywszy Pepłowa, dwie mile od Płocka, Pepłowskim zawołany. Informacya przysłana mi z tego domu twierdzi, że się trzech synów po nim zostało, z których dziedzic na Pepłowie spłodził Wawrzeńca i Szymona biskupa Płockiego, o którym mówiłem pod herbem Gozdawa, Wawrzeniec sędzią był ziemskim Płockim, zbudował dwór w Pepłowie, który mu benedykował brat jego rodzony Szymon biskup, ten do tych czas jeszcze stoi, miał dwie żony, z pierwszej był syn Lenard, z drugiej trzej: Bartłomiej, Jakób i Mateusz. Lenard że był na wychowaniu u stryja swego Szymona, i nad inszych był u niego w większych respektach, biskupem od braci nazwany, zkąd potomków jego Pepłowskiemi biskupami, a część jego Lenarty nazwano, które nazwisko jeszcze tych czasów na obojgu dziedziczyło. Bartłomiej drugi syn Wawrzeńca sędziego, dla sapania częstego, Sapałą zawołany, zkąd i część w Pepłowie Sapały przezwana, i Pepłowscy Sapałowie urośli. Z tych był Maciej Pepłowski, który w roku 1631. Dniepr rzekę, na koniu w pół kirysia z chorągwią przepłynął. Mateusz trzeci syn Wawrzeńca sędziego, tego, že pacierza długo nie mógł pojąć, a potem że działem dostała mu się sadzawka pełna karasi; bracia przezwali pacierzem, a część jego w Pepłowie, Karasie, i tak do tychczas są Pepłowscy Pacierzowie i Karasiowie: z tej linji poszli, Sebastyan i Łukasz Pepłowscy. Od Sebastyana był Kasper Pepłowski, pisarz grodzki Kamieniecki Podolski, który na Wołyniu z Anną z Glinicz, wdową pozostałą po Danieleckim wkroczywszy w kontrakty małżeńskie, tamże osiadł, żonę swoję od Tatarów w niewolą wzięta, tysiącem trzysta czerwonych złotych okupił w r. 1612. atoli z nią żył i umarł bezpotomnie w roku 1620. Łukasz zaś brat Sebastyana, spłodził trzech synów: Grzegorza, Wawrzeńca i Mikołaja, z tych Grzegorz spłodził Stanisława syna, i córki, Stanisław trzy, córki i syna Wojciecha. Jakób czwarty syn Wawrzeńca sędziego, dla swojej oszczędności krupą nazwany, zkąd i sukcessorowie jego Krupowie Pepłowscy, i część jego w Pepłowie Krupy, miał syna Wawrzeńca, tego zaś syn Michał czterech spłodził: Wawrzeńca, Wojciecha, Jana i Michała. Z tych Wawrzeniec z Zofji Barcikowskiej herbu Jasieńczyk zrodził Wojciecha, Stanisława i córkę. Wojciech z Agnieszki Koczyńskiej zostawił syna Mikołaja, Stanisław brat jego, Macieja sterilem, i córkę Krystynę Janową Karasiową Pepłowską. Mikołaj z Dorotą Pacierzowną Pepłowską, spłodził dwóch synów: Mateusza i Piotra, ten Mateusz umarł Octogenarius 1700. z Agnieszki Węgrzynowskiej, z drugiej Rakowskiej, z czwartej Jadwigi Łuniewskiej dzieci jego córka Elżbieta Zawistowska, Teresa Trembińska i Zofia Janczew |